Radovi 1976–1983.
Molnarovi radovi iz godine kada završava zagrebačku Akademiju uvod su u razdoblje preispitivanja osnovnih postulata umjetničkog djelovanja. Ta platna (neka i u najdoslovnijem smislu te riječi) međaši su dvaju postupaka: ontološkog i tautološkcg. S jedne se strane naime, čin slikanja ili izbora materijala uzima kao element stanovitog »izraza« umjetnika, a s druge, slika predstavlja tek činjenicu za sebe. Prema tome, ti su radovi u jednakoj mjeri odraz i klasičnog slikarskog postupka u kome su ekspresivna i metaforička svojstva još uvijek prisutna, ali se istovremeno pokušava istraživati i slikarski jezik na način kojim se ne priznaje zadatost slike kao metafore nego se preko nje razrješavaju sasvim jasni problemski odnosi.
Gotovo sve slike nešto ranijeg datuma Molnar je 1977. prebojao crnom bojom i pokazao ih na izložbi u Koprivnici. Postupak koji se u lokalnoj sredini svima učinio destruktivnim u osnovi je više predstavljao radikalni čin konstrukcije. Jer, pored namjere da se u pitanje dovede referencijalni sustav slike i sistem vrijednosti u kome cna egzistira on je stvaranjem nulte pozicije odbacio ne samo poruku i njezine konotacije već je, prije svega, inzistirao na metalingvističkom karakteru djela, na elaboraciji onih osobina umjetničkog jezika koji naglašavaju imanentne, medijske osobine djela. Tim činom nove konstrukcije Molnar se približio aktualnim tendencijama ispitivanja naravi samog slikarskog čina i konstitutivnih osobina medija slikarstva pri čemu je od manjeg značaja bilo uspostavljanje nekog formalnog srodstva sa analitičkim i primarnim slikarstvom u njihovom ortodoksnom značenju od namjere da se analizom različitih slikarskih radnih postupaka i evidentiranjem korištenih materijala uspostavlja sistematski metod i dosljedni put individualne elaboracije što većeg broja, za njega primarnih, umjetničkih odgovora.
Tako u seriji analize postupaka sa olovkom, flomasterom i temperom na papiru nastoji odrediti relaciju između podloge (papira) i materijala koje na tu podlogu nanosi u slijedu sukcesivnih intervencija pri čemu mu je, u jednom slučaju, bitan rezultat koji dobiva u odnosu na upotrebljeni slikarski materijal, a s druge, u odnosu na podlogu koju koristi za nanošenje Te operacije nanošenja i skidanja i ponovnog nanošenja rezultiraju strukturom koja ima stanovite »slikarske« vrijednosti, ali se ukupni rezultat ne može problematizirati na način koji to radi kritika pri analizi formalnih vrijednosti slike. Jer, radi se o postupku koji ne rezultira estetskim objektom već materijaliziranim činjenicama kao produktivna mentalnog čina, ili točnije, o sintezi empirijske i spekulativne operacije.
Marijan Špoljar, iz kataloga samostalne izložbe u Galeriji Koprivnica 1983.
